Bilen biri bana da anlatabilir mi

 Kimseden nefret etmiyorum. Kimseyi sevmiyorum. Sadece acıyorum.  Kendime ve herkese. Mutluluğun sadece hayali mutlu edebiliyor.  Anlıyor gibiyim fakat anlatamıyorum. Dudaklarım, kafamın içinde parlayan nöronların karmaşasını dışarı atamıyor. Düşünen bir dilsiz gibiyim. Doğru yer ve zaman bilmem. Çabuk sıkılıdrım, kafam kaldırmaz. İçimdeki bombayla hiç bir şey yokmuş gibi davranamam. Patlarsa benden başkasına zararı olmayacak o bombayla. Görmezden gelebilirim, şarap içebilirim, resim çizebilirim ama çok uzun sürmez. Zayıf bedenimi içersen sıkıştırır. Belki sevgi. Sevgi her şeyi çözer mi? Sevemeyen bir insanı nasıl çözer ki? Sevgiye gel buyur şu gribi iyileştir denir mi? Grip insanın, sağlıksız insanın iyileşmekten başka ne isteği olabilir ki? Ben yoksam bu dünya da yok değil mi? Bu dünya ben değil miyim? Sevmekten, sevilmekten, yaşamaktan önce var olmak gerekmez mi? Günden güne eriyen bir ruh kayıp parçalarını nerden bulabilir? Boş kaldıkça bana kusan beynimi dolu tutmaktan başka ne ya